Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ

Σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος ∙
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμη, και λόγο, κ’ εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ∙ το νιώθει, το κοιτάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα
και πως την εμπιστεύονταν πάντα –τι τρέλα!-
την ψεύτρα που έλεγε: «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό».

Θυμάται ορμές που βάσταγε∙ και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

… Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1897 )
φρόνηση: Η ιδιότητα να είναι κανείς συνετός, σώφρων, φρόνιμος

Επειδή η ζωή είναι σαν την άμμο που κυλά μέσα από τα δάκτυλα, επειδή δε θα καταλάβουμε πώς πέρασε, ας διαβάσουμε τους στίχους του ποιητή . Ας χαρούμε τη ζωή ο καθένας με το δικό του τρόπο και όχι απαραίτητα με τον τρόπο που προβάλλουν τα life style μέσα, μην αφήσουμε τα πρέπει να υποτάσσουν τα θέλω μας, μην αφήνουμε τη ζωή να περνά μέσα στις γκρίνιες μας και τις αναβολές. Τελικά πιστεύω ότι είναι προτιμότερο να μετανιώσεις για ένα λάθος που έκανες παρά να μετανιώνεις συνεχώς για κάτι που ήθελες να κάνεις και δεν το έκανες ποτέ.Συνάνθρωποι μην ξεχνάτε αυτοί που ψάχνετε είναι εκεί έξω και ψάχνουν να σας βρουν, μην μένετε μόνοι. Γελάτε γιατί χανόμαστε.