Η τέχνη των τροφίμων

Φωτογραφικό κολάζ, αποκλειστικά με χρήση τροφίμων και το εικαστικό αποτέλεσμα υπέροχα νόστιμο και μοναδικό. Καλή μας όρεξη!

Τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι.

Τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι (θέλω να τους εξαιρέσω από το σύνολο των δημοσιογράφων), άνθρωποι που αμείβονται με υπέρογκα ποσά και ανακυκλώνονται από κανάλι σε κανάλι. Άνθρωποι που παρουσιάζονται ως πανεπιστήμονες. Ο λεκτικός τους κώδικας προσβλητικός προς το συνομιλητή τους, ο κοινωνικός τους ρόλος κυρίαρχος. Έμμισθοι υπάλληλοι των καναλαρχών. Ανθρώπων που επιβάλλουν το ύφος της πληροφόρησης ανάλογα με τα εκάστοτε οικονομικά τους συμφέροντα.
Δεν υπάρχει χειρότερη εικόνα από το μεγαλοδημοσιογράφο που σκέφτεται το φτωχό συμπολίτη του. Αυτόν που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για το χαμηλοσυνταξιούχο και οδύρεται για τους απολυμένους του Περάματος.
Άνθρωποι σε διατεταγμένη υπηρεσία προετοιμάζουν χρόνια την κοινή γνώμη για τα άδεια ταμεία, έτσι ώστε ο εργαζόμενος να περιμένει λίγα ψίχουλα από τον προυπολογισμό του εκάστοτε «λογιστή» υπουργού οικονομικών και να είναι και ευχαριστημένος. Το χειρότερο είναι όμως ότι εμείς τους πιστεύουμε, πιστεύουμε ότι αυτοί με τις δύσκολες ερωτήσεις τους θα στριμώξουν τους πολιτικούς ( πολιτικοί που πια δεν έρχονται σε επαφή με τους πολίτες, αφού τους τα λένε καθημερινά από την τηλεόραση), ότι αυτοί οι «γυάλινοι μαϊντανοί» ξέρουν κάτι παραπάνω από εμάς, ότι αν θες να βρεις λύση φέρνεις τα κανάλια και ο μόνος που σε αγαπά και σε σκέφτεται είναι ο Τριανταφυλλόπουλος.
Συμμετέχουν στο μεγάλο φαγοπότι, αντιμετωπίζουν στα πλαίσια της ισότητας με τα ίδια μέτρα και σταθμά τον πρόεδρο των βιομηχάνων και τον απολυμένο εργάτη της βιομηχανίας του και όλοι μαζί μαζεύονται για να χτυπήσουν οποιαδήποτε «συντεχνία» απειλεί τους ευνοούμενους τους. Οι πολιτικοί παρακαλούν στα τηλέφωνα για να βγουν στα πάνελ τους και βέβαια αυτοί καλούν τους ίδιους και τους ίδιους, όσους κάνουν ντόρο, φασαρία, ανάβουν τη συζήτηση.
Κάνουν ρεπορτάζ λαϊκής και αφήνουν μεγαλέμπορους, μεσάζοντες και super market στο απυρόβλητο, αφού αποτελούν μερικοί από αυτούς τους καλύτερους χορηγούς τους. Κάνουν το life style τρόπο ζωής για τους νέους προβάλλοντας συνεχώς πρόσωπα που κινούνται γύρω από αυτό και δημιουργούν το profil σε εφήμερους καλλιτέχνες ( συνήθως δισκογραφούνται από τις εταιρείες των καναλιών) με προσωπικές συνεντεύξεις και ερωτήσεις του στυλ “ Όλοι λένε ότι είσαι ένα από τα καλύτερα παιδιά. Ισχύει;» . Άντε τώρα να απαντήσεις.Ριγμένοι στη ρουτίνα και τη μιζέρια τα καθημερινότητάς μας, έχουμε πειστεί ότι όλα είναι ίδια. Ψάχνουμε για χαρισματικούς και οραματιστές μα ψάχνουμε σε λάθος μέρος. Η τηλεόραση δεν έχει οραματιστές, οι άνθρωποι της ανοίγουν το στόμα τους τις περισσότερες φορές για να χασμουρηθούν. Χάρισε ένα προσωπικό όραμα στον εαυτό σου, βρες αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο, πάλεψε γι’ αυτό και μοιράσου το με άλλους. Πού ξέρεις μπορεί και άλλοι να έχουν το ίδιο όνειρο με σένα

( Οι φωτογραφίες είναι άσχετες με το θέμα)

Οι τυφλοί και ο ελέφαντας

Ο καθένας έχει τη δική του γνώμη και παραθέτει τη δική του αλήθεια. Ποια είναι όμως η αλήθεια; Τσακωνόμαστε πολλές φορές για το ποιος έχει δίκιο, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας ότι ο καθένας βλέπει τα πράγματα από τη δική του μεριά και δίκιο δεν είναι μόνο ένα, αλλά δίκιο είναι το δίκιο του καθενός. Άσε που τις περισσότερες φορές ξέρουμε μόνο ένα κομμάτι του θέματος και όχι το θέμα συνολικά.
Διαβάστε την ιστοριούλα που ακολουθεί, έχει να πει σε όλους πολλά. Ίσως να σας θυμίσει τηλεοπτικό πάνελ ή τον περίφημο διάλογο για το ασφαλιστικό την παιδεία κλπ.

Οι τυφλοί και ο ελέφαντας

Ήταν έξι άνδρες από το Ινδοστάν, που τη μάθηση πολύ την αγαπούσαν,
Τον ελέφαντα πήγαν λοιπόν να δουν (αν και όλοι τους ήταν τυφλοί)
με την παρατήρηση καθένας τους να ικανοποιηθεί.

Πλησίασε τον ελέφαντα ο πρώτος, κι έτυχε να παρατηρήσει
στη φαρδιά στιβαρή πλευρά του ζωντανού.
Άρχισε να φωνάζει: «Ο Θεός να με ‘χει καλά
αλλά ο ελέφαντας μοιάζει πολύ με τοίχο»

Ο δεύτερος αγγίζοντας τον χαυλιόδοντα φώναξε:
«όπα τι έχουμε εδώ; Τόσο στρογγυλό και λείο και κοφτερό.
Μου είναι τελείως καθαρό
αυτός ο ελέφαντας μοιάζει πολύ με ακόντιο»

Ο τρίτος πλησίασε το ζώο, κι έτυχε στα χέρια του να πιάσει
την προβοσκίδα που παλλόταν κι αμέσως δήλωσε με σιγουριά.
Κατάλαβα είπε, ο ελέφαντας με φίδι μοιάζει.

Το χέρι άπλωσε ανυπόμονα ο τέταρτος κι ακούμπησε στο γόνατο περίπου
Είναι ολοκάθαρο είπε με τι μοιάζει τούτο το θαυμαστό ζώο πιο πολύ
είναι σαφές πως ο ελέφαντας με δέντρο μοιάζει.

Ο πέμπτος που έτυχε να πιάσει το αυτί, είπε ακόμη και ο πιο τυφλός
μπορεί να πει με τι μοιάζει περισσότερο.
Ας το αρνηθεί όποιος μπορεί αυτό το θαύμα,
ο ελέφαντας με βεντάλια μοιάζει.

Ο έκτος μόλις πήγε να ψαχουλέψει το ζωντανό,
έπιασε την κινούμενη ουρά του, που βρέθηκε κοντά στα χέρια του.
Κατάλαβα είπε, ο ελέφαντας μοιάζει πολύ με σκοινί.

Έτσι οι άντρες εκείνοι από το Ινδοστάν, τσακώνονταν για αρκετή ώρα
μεγαλόφωνα. Με τον καθένα η γνώμη που είχε να θέλει να επικρατήσει,
απόλυτη και ισχυρή, παρότι εν μέρει ο καθένας είχε δίκιο και άδικο μαζί και
όλοι τους ολοκληρωτικά άδικο.

John G. Saxe

Πειρατεία και πνευματική ιδιοκτησία

Είναι αλήθεια ότι η τεχνολογική έκρηξη και η είσοδος της μέσα στο σπίτι του κάθε πολίτη συνοδεύτηκε και από την δωρεάν αντιγραφή πλήθους πνευματικών αγαθών. Μουσική, software, ταινίες, βιβλία κ.ά διακινούνται και αντιγράφονται δωρεάν μέσω ανταλλαγής από χρήστες του διαδικτύου. Αυτή η συνήθεια είναι γνωστή με τον όρο «πειρατεία».
Όλο το θόρυβο για την πάταξη της πειρατείας κάνουν οι εταιρείες που « χάνουν τα νόμιμα υπερκέρδη τους». Παρόλα αυτά σαν κύριο επιχείρημα παρουσιάζεται ότι συνέπεια της πειρατείας είναι η αποδυνάμωση της πολιτιστικής παραγωγής, καθώς οι δημιουργοί στερούνται τη νόμιμη αμοιβή τους.
Το ζήτημα της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι τεράστιο και πολύ ευαίσθητο. Θα παραθέσω κι εγώ λίγες σκέψεις για το δημιουργό και λίγες σκέψεις για τον έμπορο της δημιουργίας του.
Επί σειρά ετών οι εταιρίες θεάματος θησαυρίζουν πουλώντας τα πνευματικά αγαθά πανάκριβα, ενώ την ίδια ώρα αποδίδουν μονοψήφια ποσοστά στους δημιουργούς. Έτσι το πολιτιστικό προϊόν γίνεται ανέφικτο να έρθει σε επαφή με τον πολύ κόσμο. Άρα αυτοί που θίγονται περισσότερο είναι οι εταιρίες που βάζουν τους δημιουργούς να φωνάζουν. (Είναι από τις λίγες φορές που βλέπεις εταιρίες να κλαίνε για τα δικαιώματα των εργαζομένων τους και εργαζόμενους να υποστηρίζουν τα δικαιώματα των εργοδοτών τους) Την ίδια ώρα οι ίδιες εταιρίες πουλούν και μηχανήματα αντιγραφής. Κατά έναν περίεργο τρόπο τα μηχανήματα αυτά πωλούνται νόμιμα, η χρήση τους είναι νόμιμη, το αποτέλεσμα της χρήσης τους παράνομο. Δεν έπεσε στην αντίληψή μου ποτέ (μπορεί και να έγινε) κάποια δικαστική διαμάχη για να σταματήσει η πώληση τέτοιων συσκευών.
Στην αρχαιότητα οι φιλόσοφοι κάθονταν στην αγορά και ο καθένας μπορούσε να πάει και να τους ακούσει. Κανένας απ’ τους παραγωγούς πνεύματος δεν είχε στο μυαλό του να πλουτίσει απ’ αυτό. Ήξεραν όλοι ότι στο πνεύμα δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις. Ένα προϊόν πνεύματος δεν ανήκει μόνο σ’αυτόν που το κάνει δημόσιο, ανήκει σ’ όλους αυτούς που αποτέλεσαν δάνεια για να το δημιουργήσει (προηγούμενους δημιουργούς, μέντορες κλπ.) και κυρίως ένα πνευματικό προϊόν παίρνει αξία όταν μοιράζεται με τον κόσμο.
Από την εποχή του Διαφωτισμού ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός στηρίχτηκε σ’ αυτό που λέμε ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Όχι φυσικά ότι δεν πωλούνταν βιβλία, δίσκοι κλπ., αλλά υπήρχε και μία υπόγεια συμφωνία ελεύθερης διακίνησης του πνευματικού πλούτου. Έτσι μέσα από την εκπαίδευση ή μέσα από τις δημόσιες βιβλιοθήκες τα πνευματικά έργα μπορούσαν να γίνουν κτήμα οποιουδήποτε.
Σήμερα οι εταιρίες με πρόσχημα την «πειρατεία» προσπαθούν να ποινικοποιήσουν πρακτικές που χρόνια εφαρμόζονταν και ήταν προς όφελος όλων. Π.χ ο αγοραστής ενός προϊόντος είχε το δικαίωμα να δανείσει το προϊόν ή να το ανταλλάξει. Σήμερα κάτι ανάλογο πάει να ποινικοποιηθεί κυρίως μέσα από τη δαιμονοποίηση της ανταλλαγής αρχείων.
Εδώ πρέπει να τονίσω κάτι για να μην παρεξηγηθώ. Φυσικά και είναι πειρατεία η αναπαραγωγή ενός έργου που έχει βγει προς πώληση και η εκμετάλλευσή του, για τη δημιουργία κέρδους. Άλλωστε οι διακινητές πλαστών προϊόντων σαν στόχο τους έχουν εξίσου το κέρδος πουλώντας προς όφελος τους πνευματικά προϊόντα άλλων.
Όμως από την άλλη υπερβολές του τύπου θα χαθεί η μουσική δημιουργία ή γραφικότητες να θεωρείται παράνομος ο μαγαζάτορας που ακούει στο μαγαζί του τραγούδια από το ραδιόφωνο νομίζω ότι ξεπερνούν τη λογική.
Πάμε τώρα στα οικονομικά μεγέθη. Οι εταιρείες αλλά και πολλοί δημιουργοί υπολογίζουν τα διαφυγόντα κέρδη με βάση μια εκτίμηση για τα πλαστά που έχουν διακινηθεί είτε μέσω παράνομων πωλήσεων είτε μέσω ερασιτεχνικών αντιγραφών και ανταλλαγών. Είναι όμως έτσι; Θα αγόραζαν όλοι αυτοί τα νόμιμα προϊόντα. Θα είχαν πουληθεί τόσοι υπολογιστές αν δεν υπήρχαν τα αντίγραφα των λογισμικών ή μήπως τόσες συσκευές ανάγνωσης CD. Μήπως ακόμα και η διάχυση της τεχνολογίας ή και η αναγνωρισιμότητα κάποιων καινούριων καλλιτεχνών οφείλεται στην «πειρατεία»
Νομίζω ότι πρέπει να αρχίσει και στη χώρα μας ένας μεγάλος διάλογος γύρω από τα θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Ένας διάλογος όμως που δε θα περιλαμβάνει μόνο νομικούς και οικονομικούς όρους αλλά θα έχει σαν βασική προϋπόθεση την εξασφάλιση και τη διευκόλυνση της δυνατότητας πρόσβασης στα πνευματικά αγαθά των μη εχόντων και κατεχόντων.

Περί φόρων και κοινωνικής δικαοσύνης

«Κυριότερη πηγή εσόδων για το κράτος είναι οι φόροι, δηλαδή τα χρήματα που καταβάλλει υποχρεωτικά κάθε πολίτης στο κράτος του. Οι φόροι είναι ανάλογοι με τα εισοδήματα και την περιουσία καθενός. Δηλαδή όσο πιο πολλά εισοδήματα έχει ένας πολίτης, τόσο πιο πολύ φόρο πληρώνει. Αυτού του είδους η φορολογία ευνοεί την κοινωνική δικαιοσύνη.» Κάπως έτσι διδάσκεται το φορολογικό μας σύστημα στα παιδιά μας. Η πηγή είναι από βιβλίο του δημοτικού σχολείου. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Αυτό είναι το πνεύμα της φορολόγησης στην Ελλάδα και όχι μόνο. Το ύψος των εισοδημάτων του καθενός στη χώρα μας καθορίζεται από τα όσα δηλώνεις. Εκ προοιμίου δηλαδή θεωρούμε ότι για να ισχύει η «κοινωνική δικαιοσύνη» πρέπει όλοι να είμαστε ειλικρινείς στις δηλώσεις μας. Τώρα το ερώτημα είναι πώς μπορεί κάθε χρόνο τα φορολογικά έσοδα της χώρας να προέρχονται σε συντριπτικό ποσοστό από τους μισθωτούς, ενώ ελεύθεροι επαγγελματίες να παρουσιάζονται σχεδόν άποροι και βιοτέχνες και βιομήχανοι να τα κουτσοβολεύουν.
Στα πλαίσια επίσης της κοινωνικής αυτής δικαιοσύνης, ο κάθε Έλληνας πολίτης μπορεί να ιδρύσει off shore εταιρεία με έδρα κάποιο φορολογικό παράδεισο, στην οποία μπορεί να γράψει από το σπίτι που κατοικεί μέχρι και το αυτοκίνητό του αποδίδοντας τον ανύπαρκτο φόρο στην πατρίδα της εταιρείας.
Όλες οι κυβερνήσεις άλλωστε παίρνουν συνεχώς μέτρα για τη φορολογική ελάφρυνση των επιχειρήσεων προκειμένου να προσελκύσουν επενδύσεις. Στα πλαίσια αυτά τα λεγόμενα τοκομερίδια φορολογούνται στην εταιρική πηγή και όχι σαν έσοδα των προσώπων που τα καρπώνονται.
Αν όμως όλα αυτά μπορούν να δικαιολογηθούν μπροστά στο επιχείρημα ότι έτσι λειτουργεί η παγκόσμια οικονομία και όποιος δε συμμορφωθεί θα δει τα κεφάλαια να φεύγουν εκτός συνόρων, πώς μπορεί να δικαιολογηθεί το καθεστώς των έμμεσων φόρων στα πλαίσια της «κοινωνικής δικαιοσύνης». Όταν κάποιος αγοράζει οποιοδήποτε προϊόν πληρώνει τον ίδιο ΦΠΑ ανεξαρτήτως του εισοδήματός του. Το ίδιο συμβαίνει στο φόρο του καπνού, του αλκοόλ, των καυσίμων και σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Αν δεν μπορεί λοιπόν να γίνει αλλιώς, γιατί όπως τονίζεται «Είναι δυνατόν να ψωνίζουμε δείχνοντας τη φορολογική μας δήλωση;» ποιος ο λόγος της ύπαρξης τους. Ας αναζητήσει τα χαμένα έσοδα το κράτος μέσα από το θεωρητικώς κοινωνικά δικαιότερο αναλογικό σύστημα φορολόγησης των εισοδημάτων.
Τέλος άφησα σαν κραυγαλέο τελευταίο παράδειγμα τους έμμεσους φόρους συνετισμού. Αναφέρομαι στις κλήσεις της τροχαίας ή στα πρόστιμα της πολεοδομίας κλπ. Στόχος τους είναι η αποτροπή ατυχημάτων ή παραβάσεων, η προστασία του περιβάλλοντος κλπ. Σκεφτείτε λοιπόν πόσο κοινωνικά δίκαιο είναι ένα πρόστιμο 1000 Ευρώ σε κάποιον που παίρνει το μήνα 800 Ευρώ και πόσο συνετίζει κάποιον που μπορεί να καρπώνεται πολύ πολλαπλάσια εισοδήματα. Τουλάχιστον σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα πρόστιμα θα μπορούσαν να πληρώνονται μετά την επίδειξη της φορολογικής δήλωσης. Έτσι το κράτος δε θα φαινόταν μόνο ως τιμωρός του φτωχού πολίτη, αλλά πράγματι θα μπορούσε κανείς να πει ότι ενδιαφέρεται κιόλας γι’ αυτόν.

Σε ποιον κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας;

Ο καθένας από μας μελετά το παρελθόν του, βιώνει το παρόν και ρίχνει κλεφτές ματιές στο μέλλον προσπαθώντας να καταλάβει τι πρόκειται να γίνει. Είναι αλήθεια ότι το μέλλον σε πολλά επίπεδα σχεδιάζεται τόσο καλά που σπάνια έχουμε εκπλήξεις, εκτός ίσως απ’ αυτές που μας επιφυλάσσει η φύση.
Στην ανατολή του 21ου αιώνα ζούμε κοσμοϊστορικές αλλαγές που όπως πάντα δεν τις συνειδητοποιούμε, αφού είμαστε μέσα στη δίνη τους, αλλά θα καταγραφούν από τους ιστορικούς λίγα χρόνια αργότερα. Αυτοί που ίσως συνειδητοποιούν περισσότερο τι συμβαίνει, είναι οι οικονομολόγοι από τη μια και οι φιλόσοφοι κάθε είδους από την άλλη, ενώ οι πλατιές μάζες μένουν απλοί παρατηρητές.
Ο όρος που επικρατεί σήμερα και γίνεται κεντρικό αντικείμενο προβληματισμού για κάθε επιστήμη είναι η «παγκοσμοιοποίηση». Όρος που για άλλους είναι συνώνυμο του διαβόλου και για άλλους του σωτήρα. Σήμερα η παγκοσμοιοποίηση αναλύεται κυρίως μέσα από οικονομικούς όρους που κανείς νομίζω δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι κυρίαρχοι (δεν είναι όμως οι μόνοι).
Σήμερα λοιπόν οι εταιρίες γιγαντώνονται, δεν έχουν πατρίδα αλλά ούτε συγκεκριμένο πρόσωπο (πολυμετοχικές) και ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας στηρίζεται σε κεφάλαια(μη παραγωγικά) που μετακινούνται μέσα από τα χρηματιστήρια σε οποιαδήποτε αγορά σαρώνοντας εθνικές οικονομίες. Εταιρίες δηλαδή με υπεύθυνους γενικούς διευθυντές (πανάκριβα αμειβόμενους εργαζόμενους και όχι ιδιοκτήτες).Έτσι οι ίδιες βγαίνουν λάδι τιμωρώντας μάλιστα αυτές παραδειγματικά αυτόν που παρανόμησε. Εταιρίες που είναι σε θέση να ελέγχουν, να απειλούν ή και να καθορίζουν πολλές φορές τις εθνικές κυβερνήσεις.
Η βιομηχανία σε παγκόσμιο επίπεδο έχει προ καιρού χαιρετήσει το φορντικό μοντέλο που στηρίχτηκε στην εξειδίκευση των εργατών και προχωρά προς ένα μεταφορντικό σύστημα παραγωγής. Ο εργαζόμενος δηλαδή θα πρέπει να εκπαιδεύεται και να ξαναεκπαιδεύεται, για να αλλάξει πολλές φορές στη ζωή του επάγγελμα. (Ένα ατελείωτο κυνήγι επιβίωσης που επικρατούν οι πιο δυνατοί).
Το κράτος που χάνει από τα χέρια του κάθε οικονομική δραστηριότητα γίνεται διαχειριστής των κεφαλαίων των φόρων και ασχολείται με την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων. Οι ιδεολογικές πολιτικές στην επιλογή κυβερνήσεων χάνουν δηλαδή το νόημά τους, αφού αυτό που χρειαζόμαστε είναι μόνο πρόσωπα που ανταποκρίνονται στο μοντέλο του απλού διαχειριστή.
Παράλληλα όμως με την παγκοσμιοποίηση έχουμε και μια καλπάζουσα αύξηση της γνώσης και διάδοση της πληροφορίας ,ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο ( δε χρειαζόμαστε πια τόσο χέρια, αλλά μυαλά).Συγχρόνως έχουμε μια ανισόρροπη ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων εντός των εθνικών κρατών αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο ( μεγάλες οικονομικές διαφορές ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα, μεγάλες μάζες του πληθυσμού που μένουν στο περιθώριο, η λεγόμενη μεσαία τάξη συρρικνώνεται).
Στην πολιτική σκηνή του πλανήτη νέες δυνάμεις ξεπροβάλλουν (Κίνα, Ινδία) και σε πολιτιστικό επίπεδο έχουμε την επικράτηση σε μεγάλο βαθμό των δυτικών αξιών σε βάρος της εθνικής κουλτούρας. Επικράτηση η οποία επιτυγχάνεται μέσα από τα μέσα επικοινωνίας, τη διαφήμιση ή ακόμα και τη βία στο όνομα του εκπολιτισμού των «απολίτιστων».
Συγχρόνως μέσα στα εθνικά κράτη έχουμε τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών από άλλα έθνη και κουλτούρες που διαφοροποιούν τα εθνικά τους χαρακτηριστικά (πολυπολιτισμικές κοινωνίες).
Σ’ αυτό τον κόσμο ο άνθρωπος νιώθει συνεχώς απειλούμενος. Ανακαλύπτει εχθρούς, γίνεται από πολίτης πελάτης, από συνεργάτης ανταγωνιστής, από δημιουργός εκτελεστής και από κοινωνικό ον μια μονάδα στο πλήθος.
Θα ζήσουν τα παιδιά μας σ’ αυτόν τον κόσμο άραγε ή είναι απλώς οι αβάσιμοι φόβοι μου αυτοί; Αλλά ακόμα κι αν έτσι είναι δεν υπάρχουν θετικά στοιχεία τα οποία μπορούμε να αναδείξουμε;
Είμαστε απλώς θεατές στο μέλλον που κάποιοι άλλοι μας σχεδιάζουν; Ζούμε σ’ ένα Matrix που άλλοι κινούν τα νήματά μας; Υπάρχει μόνο ένας δρόμος άραγε για την ανθρώπινη ανάπτυξη σε όλον τον πλανήτη;
Πιστεύοντας ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να οπισθοχωρεί, παραμένω αισιόδοξος για το μέλλον των παιδιών μας, πιστεύω ότι τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας για τον κόσμο του μέλλοντος θα διαψευστούν και θα ζήσουμε όλοι σ’ έναν κόσμο καλύτερο.

Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ

Σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος ∙
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμη, και λόγο, κ’ εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ∙ το νιώθει, το κοιτάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα
και πως την εμπιστεύονταν πάντα –τι τρέλα!-
την ψεύτρα που έλεγε: «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό».

Θυμάται ορμές που βάσταγε∙ και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

… Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1897 )
φρόνηση: Η ιδιότητα να είναι κανείς συνετός, σώφρων, φρόνιμος

Επειδή η ζωή είναι σαν την άμμο που κυλά μέσα από τα δάκτυλα, επειδή δε θα καταλάβουμε πώς πέρασε, ας διαβάσουμε τους στίχους του ποιητή . Ας χαρούμε τη ζωή ο καθένας με το δικό του τρόπο και όχι απαραίτητα με τον τρόπο που προβάλλουν τα life style μέσα, μην αφήσουμε τα πρέπει να υποτάσσουν τα θέλω μας, μην αφήνουμε τη ζωή να περνά μέσα στις γκρίνιες μας και τις αναβολές. Τελικά πιστεύω ότι είναι προτιμότερο να μετανιώσεις για ένα λάθος που έκανες παρά να μετανιώνεις συνεχώς για κάτι που ήθελες να κάνεις και δεν το έκανες ποτέ.Συνάνθρωποι μην ξεχνάτε αυτοί που ψάχνετε είναι εκεί έξω και ψάχνουν να σας βρουν, μην μένετε μόνοι. Γελάτε γιατί χανόμαστε.