Η στρογγυλή θεά

Είναι ένα άθλημα σαν όλα τα άλλα, αλλά μαγεύει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις χώρες του κόσμου. Άνθρωποι ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, κοινωνικής τάξης, χρώματος, φυλής ή θρησκείας παίζουν και παρακολουθούν ποδόσφαιρο.
Δεν θέλω όμως να μιλήσω για το ποδόσφαιρο γενικώς ή για την κοινωνική και οικονομική του διάσταση, αλλά για το ποδόσφαιρο ως τέχνη. Και όταν αντιμετωπίζεις το ποδόσφαιρο ως τέχνη δεν μπορεί παρά να πάει το μυαλό σου στη Λατινική Αμερική.
Δυο χώρες, τόσο κοντά γεωγραφικά και τόσο μακριά στη νοοτροπία του λαού τους. Από τη μια το πάθος του tango της Αργεντινής, η δύναμη, ο μύθος του Μαραντόνα και το «χέρι του Θεού» και από την άλλη ο βραζιλιάνικος ρυθμός της σάμπας, αυτό το έγχρωμο μπαλέτο που γλιστρά πάνω στην «πράσινη» σκηνή, οι ακροβάτες του ποδοσφαίρου.
Η Αργεντινή είναι η μόνη εθνική ομάδα που έχει κερδίσει όλους τους επίσημους θεσμoύς της FIFA και όμως τους συνοδεύει η ρετσινιά των losers. Η Βραζιλία βυθίζει το λαό της σε κατάθλιψη έστω κι αν έρθει δεύτερη.
Είναι σίγουρο ότι το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε πολιτικά και στις δύο χώρες στο παρελθόν και σήμερα αποτελεί εθνικό εισόδημα και για τους δύο. Εμείς όμως που είμαστε απλοί θεατές αυτής της διαμάχης περιμένουμε πότε θα δούμε αυτόν το μεγάλο τελικό σε μουντιάλ. Αργεντινή – Βραζιλία και άμα βλέπεις εικόνες σαν τις παραπάνω άντε να διαλέξεις. ( Στη φωτογραφία της Βραζιλίας εικονίζεται η εθνική της ομάδα γυναικών, στην Αργεντινή πρόκειται απλώς για θαυμάστριες)
Προσωπικά πάντως θα διάλεγα αυτό το «χύμα» ποδόσφαιρο που έπαιζε η Βραζιλία, το ποδόσφαιρο που μάθαιναν τα παιδιά παίζοντας στις παραλίες και στις αλάνες της φαβέλας και όχι το ποδόσφαιρο που μαθαίνεται στα γηπεδάκια 5Χ5 κάτω από την αυστηρή επίβλεψη κάποιου προπονητή από τότε που πρωτοκλοτσάς μπάλα.